Fransje is een jonge uit een arbeiders gezin en heeft een vreselijk ongeluk gehad waardoor hij heel lang in een coma heeft gelegen en toen hij uit de coma kwam kon hij alleen nog maar zijn ene arm goed bewegen. Dit word wel beter maar hij heeft veel last van spasmen en zal na het ongeluk nooit meer praten. Als Joe Speedboot in Lomark komt wonen verandert alles. Fransjes leven krijgt weer zin en hij krijgt vrienden. Ze groeien samen op en beleven avonturen met elkaar.
Het verhaal wordt verteld door Fransje, of het zijn gedachten zijn of een soort samenvatting is van wat hij al die jaren heeft meegemaakt en opgeschreven wordt niet duidelijk maar dat maakt ook niks uit. Het is een heel fijn perspectief, vind ik. Omdat Fransje gehandicapt is en niet kan praten heeft hij een mooi "excuus" om niet mee te hoeven doen aan een gesprek en dus vooral te observeren. Dit geeft een heel leuke draai aan hoe zijn werkelijkheid er uit ziet.
De thema's van het boek, vooruitgang, opgroeien en vriendschap, zijn de ultieme ingrediënten voor een Bildungsroman. Je ziet de karakters op een fantastische manier veranderen en opgroeien. Heel mooi is het feit dat de omgeving ook groeit en verandert. Het water in de rivier komt ineens veel hoger te staan er komt een snelweg langs het dorp. De omgeving ontwikkeld zich mee met de jongens. Het dorp reageert hier in eerste instantie heel heftig op, net zoals pubers. We vinden al deze veranderingen eng en moeilijk. Het liefst zouden we willen dat we allemaal klein bleven maar als de verandering dan heeft plaats gevonden zien we er toch de voordelen van in. Natuurlijk is groot worden heel leuk en willen we dit allemaal graag. Toch is het best wel eng.
En dan, halverwege het einde sterft Engel. Een van de beste vrienden van Joe en Fransje. Dit is de beste en de meest harde manier om de jongens duidelijk te maken dat ze niet eeuwig leven. Een van de mooie dingen van puber zijn is het gevoel dat je het eeuwige leven hebt en dat jou toch niks overkomt. Maar bij het sterven van Engel komt hier abrupt een einde aan en dit doet beide jongens veel verdriet.
Het is een heerlijk boek om te lezen. Niet alleen vanwege de ontzettend grappige en ontroerende personages maar ook vanwege de poëtische manier van schrijven van Tommy Wieringa. Hij heeft de indrukwekkende gave om gevoel over te brengen in zijn manier van schrijven. Bij boosheid worden de zinnen kort en gaan ze wat stroever lopen en bij beschrijvingen van euforie en positieve gevoelens worden de zinnen steeds vloeiender en mooier.Ik heb erg van het boek genoten en raad het iedereen zeker aan. Het is een avonturen boek dat gaat over opgroeien en verandering, geschreven in een geweldige stijl.
