Vladiwostok gaat over Fons. En eigenlijk ook over Hans, twee mannen van middelbare leeftijd die zichzelf heel goed en belangrijk vinden. Je leest over hun relatieproblemen en hun "wilde" seksleven. Fons liegt over alles en heeft twee kinderen bij anderen, Hans neukt alles wat los en vast zit, nou ja alleen als het vrouwelijk is. Je leest hun gedachten dus hun mening over alles.
Ik vind het geen slecht boek maar daar is dan ook al het positieve mee gezegd. Ik heb een enorme hekel gekregen aan de personages. Ik vind de schrijfstijl beklemmend en de gedachtegangen moeilijk te volgen. Het enige positieve wat ik uit het boek kon halen was de boodschap, deze gaat over de politiek en hoe deze in elkaar steekt tegenwoordig.
Hans is een opbloeiend politicus dat zichzelf uiteindelijk helemaal in de nesten werkt. Hij verzint allemaal mooie plannen die uiteindelijk niet met elkaar overeenkomen en hij verpest het als hij als vertegenwoordiger van een of andere commissie bij een televisie programma zit en de presentator hier door heen prikt. Daar komt nog bij dat er dan een huilende vrouw tegenover hem zit die het allemaal nog even aandikt.
Fons komt om in de leugens, hij liegt over zo veel dat hij op een gegeven moment niet meer weet waar hij allemaal over liegt. ‘Leugens zijn net bernbommen, op een bepaald moment leg je er zoveel dat je niet meer weet waar ze liggen.’ Dit is een uitspraak van Fons en deze illustreert heel mooi waar hij mee bezig is. Ondanks dat hij het op dat moment niet over zichzelf heeft, hoor je dat hij uit ervaring spreekt.
Bij nader inzien zijn het dus vooral de hoofdpersonen en de schrijfstijl waar ik niet van houd, en is het de achterliggende gedachte die mij ertoe heeft gezet om het boek toch uit te lezen. Ik zou het boek daarom één ster geven. Deze ster is omdat ik door het boek een andere visie heb gekregen op de politiek van de afgelopen jaren.
